Jak uprawiać endywię?

Endywia to roślina, którą często nazywa się sałatą zimową. Jest blisko „spokrewniona” z cykorią sałatową. Jej liście zawierają jednak więcej niż cykoria soli mineralnych i witamin, m.in. A, B1, B2 i C.

U nas jest jeszcze mało rozpowszechniona i znana, natomiast cieszy się dużą popularnością w Europie Zachodniej, przede wszystkim zaś we Francji.

Jakie odmiany endywii wyróżniamy?

Generalnie wyróżniamy dwa typy botaniczne endywii: eskariolę oraz kędzierzawą, zwaną też mchową. Liście endywii eskarioli są gładkie, zielone, żółte lub żółtawo-zielonkawe, w zależności od odmiany delikatne, cienkie i kruche albo grube, mięsiste i twarde. Poleca się m.in. wyborną odmianę Eskariola Paryska. Wynika to z faktu, że odmiany typu eskariola wytwarzają większe rozety, są więc plenniejsze.

Endywia kędzierzawa z kolei ma blaszki liściowe przeważnie wydłużone, bardzo głęboko wcinane, faliste, o brzegach ząbkowanych, a przy tym silnie kędzierzawych.

Jak uprawia się endywię?

W naszych warunkach dobrze rośnie i satysfakcjonujące plony wydaje odmiana Zielona Duża Kędzierzawa. Endywię możemy sadzić już wczesną wiosną z rozsady, którą przygotowujemy w ciepłym pomieszczeniu. Sadzimy ją w pierwszej połowie kwietnia i z tej uprawy możemy zbierać plony na początku lipca. Najczęściej jednak endywię uprawia się jako poplon, gdyż to roślina długiego dnia i niezbyt ciepłego klimatu. W lecie wybija w pęd kwiatostanowy przed uformowaniem się odpowiednio dużej rozety. Do uprawy poplonowej nasiona wysiewamy na rozsadniku od końca maja do połowy czerwca. Na obsadzenie 10 m2 grządki trzeba wysiać około 0,5 g nasion.

Rozsadę z 4-6 liśćmi sadzi się na stałe miejsce w lipcu w odstępach 30 x 30 cm. Okres wegetacji endywii trwa dość długo, bo około 20 tygodni. Roślina ta nieźle znosi chłody, a nawet lekkie przymrozki, w rejonach nadmorskich może nawet zimować w gruncie.

Endywia ma mniejsze wymagania glebowe niż sałata, lepiej jednak rośnie na glebie niezbyt ciężkiej, o dużej zawartości próchnicy, utrzymującej wodę, ale nie podmokłej, nie zakwaszonej i w dobrej kulturze. Dobrze rośnie również na glebach torfowych. W okresie wzrostu roślin należy grządki odchwaszczać i nawadniać w czasie suszy, wówczas liście będą jędrne i kruche.

Endywia wymaga tzw. bielenia, żeby liście straciły charakterystyczną goryczkę. Gdy liście są zupełnie wyrośnięte, rozety zawiązuje się tasiemką lub sznurkiem w połowie wysokości. Robimy to w pogodny dzień, gdy rośliny są suche, aby uniknąć gnicia liści. Bielenie rozet trwa zwykle 2-3 tygodnie. Wybielone liście zmieniają barwę z zielonej na żółtą. Zewnętrznych liści, zielonych i gorzkich, zazwyczaj się nie jada.

Przed nadejściem silniejszych mrozów można duże rośliny przesadzić do pomieszczenia, żeby przedłużyć zbiór liści.

Endywia jest cennym warzywem, bo można ją jeść na surowo od sierpnia do listopada, a nawet lutego, kiedy nie ma świeżych warzyw zielonych.