Macierzyństwo to najpiękniejsze, co może spotkać kobietę, jednak często tuż po porodzie nie jest ona z jakiegoś powodu w stanie podjąć się nowej roli. Pojawiają się wątpliwości, apatia, czarne myśli. Depresja poporodowa jest zjawiskiem dość częstym i niejednokrotnie wymaga pomocy specjalisty i ogromnego wsparcia ze strony najbliższych osób.
Dlaczego się pojawia i w jaki sposób ją rozpoznać? O tym wszystkim dzisiaj. Zapraszamy do lektury!
Przyczyny depresji poporodowej
Źródłem depresji poporodowej jest szereg czynników. Są to m.in.:
- czynniki natury somatycznej, która jest związana z przebiegiem ciąży i porodu, obecnością zaburzeń hormonalnych i dojrzałością fizyczną do ciąży i porodu;
- czynniki natury osobowościowej, przede wszystkim dojrzałość do macierzyństwa,
- czynniki o charakterze konfliktowym, które związane są m.in. z niedobranym małżeństwem, trudnościami zawodowymi czy finansowymi, niepożądaną ciążą itp.
Depresja poporodowa może przybierać różne formy. Poniżej wyjaśniamy, w jaki sposób może się objawiać każda z nich.
Postać neurosteniczna depresji poporodowej
Ta postać depresji poporodowej objawia się zmęczeniem, rozdrażnieniem, zmniejszeniem sprawności intelektualnej i nadmiernym tyciem albo chudnięciem.
Postać apatyczno-abuliczna depresji poporodowej
Ta postać depresji poporodowej objawia się apatią, brakiem energii, niemożliwością podejmowania decyzji itp. Kobieta nie radzi sobie z podstawowymi obowiązkami, wszystko jest dla niej trudne, nie radzi sobie z obowiązkami domowymi i jest obojętna w stosunku do męża, a także do dziecka. Nie potrafi sobie znaleźć miejsca, przepełnia ją życiowa pustka.
Postać anankastyczna depresji poporodowej
Ta postać depresji objawia się z kolei wysuniętym na pierwszy plan przerażeniem związanym z odpowiedzialnością za nowo narodzone dziecko. Kobieta obawia się, że nie poradzi sobie z dzieckiem, każdy obowiązek jest dla niej poważnym problemem. Dodatkowo obawia się, że może zrobić dziecku nieświadomie krzywdę.
Pojawienie się objawów którejś z powyższych odmian depresji poporodowej powinno zaniepokoić i skłonić do wizyty u lekarza-psychologa.