O czym warto wiedzieć, wybierając się do Danii?

Łagodnie balansująca pomiędzy właściwą Skandynawią i kontynentem europejskim, Dania jest krajem, który trudno opatrzyć etykietką. Pod wieloma względami przypomina bardziej „kontynent”, m.in. jeśli chodzi o poziom cen czy przepisy dotyczące sprzedaży alkoholu, które są zbieżne z normami zachodnioeuropejskimi; z kolei polityka konsensusu, liczne zdobycze socjalne i wysoki standard życia są wyraźnie skandynawskie. Może trudno w to uwierzyć, ale jeszcze nie tak dawno temu drobna Dania rządziła pokaźną częścią północnej Europy. Jednak od tamtych, mocarstwowych czasów, cała energia kierowana jest do wewnątrz, w stronę tworzenia dobrze zorganizowanego, nie nazbyt zbiurokratyzowanego społeczeństwa. Nowe trendy podsyciły także duńską kulturę i sztukę oraz wpłynęły na rozwój idei wolności jednostki.

 

Dokąd pojechać?

W rodzinie państw skandynawskich Dania jest tym krajem, po którym podróżowanie sprawia najmniej kłopotów – tak pod względem kosztów, jak i odległości – i jednocześnie niestety dostarcza najmniej ekscytujących wrażeń. Krajobraz jest tam zielony, płaski, wiejski, tworzą go pola uprawne poprzetykane niezliczoną liczbą bajkowych, na wpół drewnianych wiosek. Zadziwia stosunkowo niewielka liczba miast. Nie licząc małych wysp, kraj tworzą trzy główne bryły lądu: wyspy Zelandia i Fionia oraz półwysep Jutlandzki, który ciągnie się na północ od Niemiec.

Olbrzymia większość odwiedzających kieruje się na Zelandię, a szczególnie do Kopenhagi, jedynego dużego miasta w kraju, ekscytującego ogniska o swoistej atmosferze. Stolica posiada rzeczywiście wszystko: piękne stare centrum, szeroką paletę muzeów – zarówno kolekcje narodowe, jak i mniejsze galerie – oraz burzliwe życie nocne. Ale Kopenhaga ma mało wspólnego z resztą Zelandii, która poza stolicą jest przeważnie cicha i prowincjonalna, tak jak pozostała część kraju.

Na sąsiedniej Fionii znajduje się tylko jedno atrakcyjne, warte odwiedzenia miasto – Odense, poza tym wyspa jest stateczna, sławna z uroku swych wiosek, piaszczystych plaż na południowym wybrzeżu – głównego celu wakacyjnych wyjazdów – i wielu atrakcyjnych małych wysepek.

Tylko Jutlandia jest wystarczająca odległa od Kopenhagi, by cieszyć się prawdziwie indywidualnym kolorytem: krajobraz jest tam bardziej różnorodny – od soczyście zielonych wzgórz po puste wrzosowiska, a jutlandzkie Arhus jest najbardziej ożywionym i atrakcyjnym miastem poza stolicą.

 

Kiedy pojechać?

Stolica Danii przyciąga odwiedzających przez okrągły rok, ale napływ turystów osiąga szczyt w lipcu i sierpniu, co oznacza, że maj, wczesny czerwiec i wrzesień są prawdopodobnie najlepszymi miesiącami na wyjazd do Kopenhagi. Poza stolicą jest przyjemnie, nietłoczno cały rok, z wyjątkiem lipca, który jest duńskim miesiącem wakacyjnym, ale nawet wtedy tylko najbardziej popularne miejsca są zatłoczone. Wiele atrakcji na świeżym powietrzu, poczynając od dużych festiwali rockowych, po lokalne pokazy tańców ludowych na placach i skwerach miasteczek, odbywa się od połowy czerwca do połowy sierpnia, kiedy wszystkie udogodnienia dla turystów i usługi komunikacyjne (szczególnie mniejsze połączenia promowe) pracują na pełnych obrotach. W bardziej izolowanych miejscach ruch i usługi zaczynają słabnąć we wrześniu.

Dania posiada najbardziej umiarkowany klimat spośród krajów skandynawskich, ale pogoda – kształtowana bliskością morza – może ulegać gwałtownym zmianom. Po wilgotnym, dżdżystym dniu – z dużym prawdopodobieństwem – może przyjść dzień słoneczny (i na odwrót), powszechne są bryzy morskie, szczególnie wzdłuż zachodnich wybrzeży Jutlandii, gdzie mogą one być wyjątkowo silne. Lato jest wszędzie słoneczne i pogodne, w lipcu temperatura wynosi przeciętnie 25 stopni Celsjusza, często osiąga 30 stopni. Zima jest chłodna, ale nie surowa, śnieg utrzymuje się od grudnia do początku lutego, temperatura czasem może spaść do -15 stopni C., ale generalnie utrzymuje się w okolicy 0 st. C.

 

Podróż do Danii

Jedno spojrzenie na mapę pozwoli stwierdzić, że nie będziemy mieć wiele problemów z dotarciem do Danii. Sprawna komunikacja kolejowa, powietrzna i morska łączy ją z pozostałymi krajami skandynawskimi. Także z Polski nie powinna być zbyt uciążliwa.

Z Polski do Danii najczęściej podróżuje się promem ze Świnoujścia albo samolotem z Warszawy – oba połączenia do Kopenhagi. Nie oznacza to oczywiście, że nie ma innych możliwości – do duńskiej stolicy można dostać się koleją, pokonując trasę Warszawa – Berlin – Kopenhaga (podróż obejmuje dwugodzinną przeprawę promem kolejowym z Warnemunde do Gedser), ale jest to długotrwała i dość kosztowna podróż. To samo połączenie promowe może być wykorzystane przez podróżujących samochodem. Ci, którzy nie lubią opuszczać stałego lądu, mogą przekroczyć granicę niemiecko – duńską w Krusa. Później jednak i tak – chcąc znaleźć się w Kopenhadze – będą musieli wsiąść na prom kursujący po wodach Wielkiego Bełtu.

Oczywiście wiele firm przewozowych i biur podróży organizuje przejazdy autokarowe do Kopenhagi z różnych miast w Polsce.

 

Ze Skandynawii

Pociągi

Kopenhaga jest głównym węzłem kolejowym pomiędzy Europą a resztą Skandynawii. Dziennie jest zazwyczaj kilka połączeń z innych głównych miast skandynawskich: Sztokholmu, Goteborga, Oslo, Bergen, Turku i Helsinek – i mniej liczne połączenia (zazwyczaj jedno dziennie latem) z odleglejszych miejsc na dalekiej północy, takich jak Narvik (Norwegia) i Kirusa (Szwecja).

Autobusy
Liczne autobusy, korzystające z połączeń promowych, również oferują bezpośrednie połączenia pomiędzy resztą Skandynawii a głównymi miastami Danii. Ze Szwecji do Kopenhagi są zazwyczaj dwa autobusy dziennie, z Halmstad przez Ronne oraz dziewięć dziennie z Malmo i z Lund, korzystających z promu Limhamn – Draguor. Dla entuzjastów długich dystansów w okresie letnim, dwa razy w tygodniu jest również autobus z Helsinek przez Sztokholm do Kopenhagi.

Promy
Szczegóły dotyczące licznych promów do Zelandi i Jutlandii z Norwegii i Szwecji, najlepiej sprawdzić w najnowszych broszurach wydawanych przez przewoźników promowych albo w jakimkolwiek skandynawskim biurze podróży, jako że rozkłady jazdy i ceny zmieniają się z roku na rok. Usługi poza szczytem sezonu (od końca czerwca do początku sierpnia) są rzadsze i tańsze. Zimą – czasami całkiem ustają. Nawet jeżeli docelowo odbywamy podróż do Kopenhagi, nie lekceważmy możliwości szybszego i tańszego dotarcia na północ Jutlandii (interesującej, choć zapomnianej części Danii), a stamtąd – dzięki łatwym połączeniom kolejowym – do stolicy. Natomiast ze Szwecji warto wybrać drogę przez wyspę Bornholm.

 

Komunikacja w Danii

Po Danii podróżuje się łatwo i szybko. Wszystkie rodzaje transportu publicznego – pociągi, autobusy i promy – są punktualne i sprawne. Gdziekolwiek będziemy potrzebować zmienić jeden środek lokomocji na drugi, odkryjemy, że rozkłady jazdy są ze sobą zharmonizowane. Co więcej, tak mały kraj w ciągu połowy dnia możemy przejechać z jednego końca na drugi. Jeśli planujemy spędzić cały urlop na niespiesznym zwiedzaniu Danii, rzadko kiedy będziemy musieli spędzić w podróży więcej niż jedną godzinę dziennie. Dania jest nie tylko małym, lecz także równinnym krajem, z mnóstwem wiosek połączonych wiejskimi drogami, idealnymi do niemczących, beztroskich wypraw rowerowych.

Pociągi
Najlepszym środkiem transportu w Danii są pociągi, które tworzą gęstą i niezawodną sieć kolejową. Nieliczne obszary, będące poza zasięgiem kolei, można łatwo przemierzyć autobusami, kursującymi często w dobrym połączeniu z pociągami. Część autobusów jest w rękach prywatnych.

Po Danii kursują pociągi różnego rodzaju, od dużych ekspresów (JC), kursujących między miastami, posiadających sześcioosobowe przedziały i wagon restauracyjny, do mniejszych, lokalnych pociągów (persontog), z większymi wagonami bez przedziałów. O czasie odjazdów informują tablice w halach dworcowych i na peronach (odjazdy w żółtym kolorze, przyjazdy w białym) oraz zapowiedzi przez megafon. W pociągu zazwyczaj każda stacja jest zapowiadana kilka minut przed przybyciem do niej. Wchodząc do pociągu ekspresowego – JC, spójrzmy na umieszczony przy drzwiach plan, który wskaże nam, które miejsca są zarezerwowane. Możemy również rozejrzeć się za stillekupe – spokojnym przedziałem dla podróżnych potrzebujących ciszy, ale wymaga to dopłaty do biletu.

Bilety powinno się wykupić na stacji kolejowej, ale można je również nabyć w pociągu. Bilet w jedną stronę upoważnia do jednorazowego przerwania podróży, ale musi być ona ukończona w tym samym dniu. Wszystkie pociągi mają konduktora, który sprzedaje i sprawdza bilety. Konduktorzy znają na ogół angielski i zazwyczaj chętnie udzielają wszelkich informacji na temat połączeń i rozkładów jazdy. Ceny biletów oparte są na systemie strefowym, a najwyższe są w niedziele, poniedziałki i piątki. Istnieją różne zniżki dla podróżujących koleją studentów: zniżkę do 50% można uzyskać za pośrednictwem DIS – duńskiej studenckiej organizacji turystycznej. Ponadto osoby powyżej 65 roku życia mogą korzystać na określonych trasach ze zniżek 30%, 50% (szczegóły w każdym duńskim biurze podróży). Również ci, którzy podróżują w grupie trzyosobowej bądź większej sa uprawnieni do zniżek sięgających 50% (szczegóły również w biurach podróży).

Rezerwacji miejsc dokonuje się w kasie biletowej na dworcu i również związane jest to z niewielką opłatą. Rezerwacja jest niezbędna przy przekraczaniu Wielkiego Bełtu, oddzielającego Zelandię od Fionii i Jutlandii. Jeżeli nie mamy rezerwacji, możemy wykupić ją w pociągu, u konduktora. Gdyby jednak okazało się, że nie ma wolnych miejsc, będziemy musieli poczekać na następny pociąg.

 

Autobusy
W Danii kursuje niewiele autobusowych linii dalekobieżnych. Ceny przejazdów autobusem są korzystniejsze od przejazdów koleją (bez zniżek), ale komunikacja autobusowa, choć równie sprawna jak kolejowa, w przypadku większych odległości jest mniej wygodna. Jest jednak kilka rejonów, w których autobusy stanowią główny środek transportu. Duża część Fionii oraz północno-wschodnia Jutlandia mają znikomą liczbę połączeń kolejowych. Jeżeli podróżujemy z Esbjerg do Frederikshavn albo do Aalborga, zaoszczędzimy sobie studiowania wielu rozkładów jazdy (oraz kilka godzin), wybierając autobus.

 

Promy
Pomiędzy Zelandią, Fonią i Jutlandią kursują olbrzymie promy przewożące setki pasażerów, a nawet pociągi. Z kolei małe przybrzeżne wysepki połączone są z głównym lądem – i między sobą – małymi, lekkimi łodziami. Gdzie to jest konieczne, opłaty za przejazd promem są wliczone do ceny biletu kolejowego czy autobusowego, możemy również zapłacić w porcie i wejść na pokład, ale mniejsze promy często pobierają niewielką opłatę od piechura. Pełną informację możemy uzyskać w biurach turystycznych.

 

Samoloty
Krajowe linie lotnicze DanAir- – duński oddział SAS (Skandynawskich Linii Lotniczych) nie są niezbędne w kraju wielkości Danii, ale mogą być przydatne, gdy bardzo się spieszymy. Z Kopenhagi w przeciągu niespełna godziny dolecimy dokądkolwiek chcemy w obrębie kraju. Są trzy rodzaje opłat lotniczych: „czerwony lot” z powrotnym biletem ważnym w dni powszednie, „zielony lot” – nieco droższy – z powrotem w czasie weekendu oraz „niebieski lot”, najdroższy, ważny na podróż o każdym czasie, z biletem powrotnym w cenie dwukrotnie wyższej od biletu w jedną stronę. Niebieski bilet w jedną stronę kosztuje tyle samo co czerwony w obie strony. Zniżki: osoby poniżej 26 i powyżej 60 lat mogą nabyć tańszy bilet typu „standby” (na wolne miejsca). Dokładne informacje w biurach SAS i biurach turystycznych. Warto wiedzieć, że kontynuacja podróży liniami krajowymi po przybyciu do Danii samolotem linii międzynarodowych rzadko kiedy będzie wymagała dodatkowych opłat.

 

Rowery
Poruszanie się rowerem jest najlepszym sposobem docenienia sielskiego, i w większości równinnego krajobrazu Danii, jak również dobrą metodą poruszania się po miastach. Większość dróg wiejskich ma mały ruch kołowy, wszystkie duże miasta posiadają specjalne drogi dla rowerzystów. Pomimo to oczywiście trzeba mieć się na baczności przed mniej uważnymi kierowcami na głównych drogach. Rowery można wypożyczyć niemal w każdym schronisku młodzieżowym, biurze podróży, większości sklepów z rowerami i na niektórych stacjach kolejowych. Można wypożyczyć je na dzień lub na tydzień, często trzeba zostawić depozyt.

Jeśli mamy zamiar wybrać się w dalszą trasę, zaplanujmy ją wcześniej biorąc pod uwagę częsty, zachodni wiatr (dlatego lepiej, jeśli będziemy jechać na wschód, niż na zachód). Jeśli wiatr staje się zbyt silny albo czujemy się zmęczeni, możemy wsiąść z rowerem do każdego środka lokomocji, z wyjątkiem autobusów miejskich. Jeżeli chodzi o pociągi, to nie możemy skorzystać z ekspresu (JC) jeżeli nasza podróż jest krótsza niż 100 kilometrów. Pozostają nam wolniejsze, lokalne pociągi, w których za rower musimy ponieść dodatkową opłatę. Wszystkie opłaty i zasady podróżowania z rowerem znajdziemy w bezpłatnej broszurze Cykler i tog, dostępnej na każdej stacji kolejowej. Autobusy dalekobieżne również mają możliwość przewozu ograniczonej liczby rowerów, koszt – podobnie jak w pociągach. Promy przewożą rowery za darmo bądź za niewielką opłatą. Krajowe samoloty również pobierają opłatę za transport roweru.

 

Podróż samochodem i autostopem
Biorąc pod uwagę doskonały system komunikacji, wielkość kraju oraz stosunkowo wysoką cenę paliwa, podróżowanie samochodem nie jest bynajmniej ekonomicznym sposobem poruszania się (z wyjątkiem podróżowania w grupie). To samo dotyczy wypożyczenia samochodu, co zazwyczaj sporo kosztuje. Od podróżujących samochodem jest wymagane międzynarodowe prawo jazdy oraz ukończone 20 lat, a niektóre firmy nie są nawet skłonne wypożyczyć samochód osobie, która nie ukończyła 25. roku życia. W Danii obowiązuje ograniczenie szybkości do 50 km/h w miastach, 80 km/h poza miastem i do 100 km/h na autostradach.

Inaczej niż jest to w Szwecji i Finlandii, światła muszą być zapalone tylko po zmierzchu. Na drogach przeprowadza się też wyrywkowe testy, wykrywające spożycie alkoholu u podejrzanych kierowców, a kary za to wykroczenie są surowe.

Jeśli chodzi o parkowanie w mieście, to nie używając parkometru, musimy mieć przymocowany do samochodu „krążek czasu parkowania”. Możemy go nabyć w biurze podróży, w komendzie policji lub w banku.

Autostop: zatrzymywanie samochodów na autostradach jest niedozwolone i wszędzie raczej trudne. Poza głównymi trasami Kopenhaga – Helsingor – Szwecja i Jutlandia – północne Niemcy w ogóle nie warto się fatygować.

 

Komunikacja lokalna
Komunikację lokalną w miastach stanowią autobusy albo – jak w Kopenhadze – autobusy i pociągi S-tog (sieci S). Pojedyncza opłata za przejazd zazwyczaj upoważnia do odbycia dowolnej ilości przejazdów w przeciągu jednej godziny.

Jeżeli jesteśmy w jakimś mieście przelotem i dużo podróżujemy autobusami, dobrze zrobimy, kupując Klipperkort, który jest ekwiwalentem dziesięciu pojedynczych biletów albo bilet zniżkowy, do nabycia w biurze turystycznym, ważny zazwyczaj przez 24 godziny w komunikacji miejskiej i podmiejskiej.

Jeżeli nie podróżujemy w grupie, podróżowanie taksówkami nie jest opłacalne.

 

Noclegi

Zakwaterowanie, chociaż znacznie mniej kosztowne niż w każdym innym skandynawskim państwie, będzie stanowić nasz główny dzienny wydatek, dlatego powinniśmy zaplanować je uważnie. Hotele nie wchodzą w grę jeśli szukamy czegoś tańszego, ale jest mnóstwo schronisk młodzieżowych i pól kempingowych posiadających jednolity, wysoki standard.

 

Hotele i kwatery prywatne
Większość duńskich pokoi hotelowych posiada telefon, telewizor oraz łazienkę, ale jeśli zdecydujemy się zrezygnować z luksusów, możemy dużo zaoszczędzić. W większości dużych miast znajdziemy sporo hoteli, które mają do zaoferowania pokoje bez łazienek i kilka zajazdów poza terenem miasta, które za znacznie mniejszą cenę zaoferują nam wszystkie udogodnienia.

Inną korzyścią wynikającą z zamieszkania w hotelu lub zajeździe jest niezobowiązująca cisza nocna (powszechna w schroniskach młodzieżowych w dużych miastach) oraz śniadanie typu „szwedzki stół” wliczone w cenę, tak obfite, że nie będziemy potrzebować południowego posiłku.
Tylko w szczycie sezonu wskazana jest rezerwacja, chociaż tańsze miejsca powinniśmy zarezerwować wcześniej. Bezpłatne informacje na temat hoteli (i przybliżone ceny) możemy uzyskać w duńskich biurach podróży poza Danią, ale świeższe, bardziej wyczerpujące wiadomości otrzymamy oczywiście w lokalnych biurach na terenie Danii.

 

Schroniska młodzieżowe
Najtańszą możliwością znalezienia się pod dachem są schroniska młodzieżowe (Vandrerhjem). Każde miasto posiada schronisko. Są one znacznie tańsze od hoteli i zapewniają względnie wysoki komfort, dzięki działalności duńskiego oddziału YHA (Danmarks Vandrerhjem), systematycznie podnoszącego poziom swych usług w celu przyciągnięcia całych rodzin. Większość schronisk młodzieżowych postawi nas przed wyborem między prywatnymi pokojami, często z toaletą i prysznicem, a zbiorowymi sypialniami. Prawie wszystkie zapewniają możliwość samodzielnego przygotowania posiłków. Rzadko zdarza się, by schroniska (z wyjątkiem dużych miast i portów promowych) były całkowicie zajęte, ale w okresie letnim rozsądnie jest zadzwonić wpierw i zrobić rezerwację oraz sprawdzić położenie schroniska, ponieważ niektóre z nich znajdują się kilka kilometrów od centrum miasta.

Podobnie jak we wszystkich skandynawskich schroniskach, nie wolno używać śpiworów, dlatego musimy przywieźć ze sobą śpiwór razem z pościelą (bądź pożyczyć hotelową pościel, co przy dłuższym pobycie może okazać się drogie). Przed wyjazdem dobrze jest zaopatrzyć się w legitymację IYHF (Polskiego Towarzystwa Schronisk Młodzieżowych, należącego do IYHF), bez której popadniemy w nadmierne koszty. Jeżeli planujemy częste noclegi w wielu schroniskach, dobrze jest skontaktować się z Danmarks Vandrerhjem z prośbą o przewodnik po ich schroniskach, który jest zrozumiały, mimo iż napisany w języku duńskim.

Czasem tańsze (a okazyjnie również bezpłatne) są domy noclegowe „Sleep in”, prowadzone przez lokalne władze, zazwyczaj dostępne przez dwa tygodnie w okresie letnim (najczęściej w początku sierpnia). Kopenhaga posiada jeden, bardzo dobrze prowadzony, otwarty przez całe lato, oferujący łóżko, prysznic i śniadanie za niewielką opłatę, natomiast większość miast ma znacznie gorszą jego wersję (często jedynie materac na podłodze). W przypadku korzystania z takich noclegów będziemy potrzebować własnego śpiwora, czasem możliwy jest pobyt tylko na jedną noc i może obowiązywać ograniczenie wiekowe (16-24 lat), chociaż nie musi być ściśle przestrzegane. Noclegi są usługą doraźną, dlatego sprawdźmy aktualną sytuację w lokalnym biurze podróży albo w Use-It w Kopenhadze.

 

Kempingi
Jeśli nie posiadamy Międzynarodowej Legitymacji Kempingowej (International Camping Card), będziemy musieli kupić kartę turystyczną (Visitor’s Pass), bez której nie można korzystać z duńskich kempingów. Można ją nabyć na każdym polu kempingowym, jest ważna na wszystkich oficjalnych kempingach do końca roku.

Biwakowanie „na dziko” bez pozwolenia właściciela gruntu jest nielegalne, ale możliwe (jeżeli wystarczająco dyskretne). Źle widziane jest biwakowanie na plażach, za co czasami może być nałożona kara.

Pola kempingowe są dosłownie wszędzie. Wszystkie są otwarte przez trzy letnie miesiące, wiele od kwietnia do września, a pewna ilość nawet cały rok. Kempingi są sztywno sklasyfikowane : na polach jednogwiazdkowych jest woda pitna i toalety, dwugwiazdkowe mają dodatkową kuchnię, prysznice, pralnię i sklep spożywczy w zasięgu jednego kilometra; natomiast na trójgwiazdkowych, które stanowią większość, znajdują się wszystkie wymienione wygody, a także sala telewizyjna, sklep na terenie kempingu, kawiarnia itp. Ceny różnią się tylko nieznacznie. Wiele pól oferuje też noclegi w domkach kempingowych, zazwyczaj wyposażonych w kuchenki, co daje możliwość dużej oszczędności w przypadku biwakowania w grupie kilkuosobowej. Jednakże na bardzo ruchliwych kempingach domki są często zajęte przez całe lato.
Ulotkę z listą wszystkich pól kempingowych dostaniemy w każdym duńskim biurze podróży.

 

Praktyczne informacje

 

Festiwale

W okresie letnim odbywają się w całej Danii festiwale – rockowe, ludowe, jazzowe i ich różne kombinacje. Na najbardziej atrakcyjne imprezy trzeba mieć bilet, ale wiele festiwali jest tanich bądź darmowych. Szczegóły znajdziemy w bezpłatnym miesięczniku muzycznym, Gaffa albo w jednej z wielu lokalnych ulotek, dostępnych w wielu sklepach z kasetami, kawiarniach itp.

 

Napiwki
Nawet pomagający nam nieść bagaże portier nie będzie oczekiwał od nas napiwku. Rachunki w restauracjach mają wliczone 15% podatku za usługę.

 

Plaże dla nudystów
Opalanie całego ciała jest powszechnie akceptowane w całej Danii, aczkolwiek zostaniemy aresztowani jeśli spróbujemy robić to poza plażami wydzielonymi dla naturystów, które istnieją w większości popularnych kąpielisk. Szczegóły w lokalnych biurach podróży.

 

Święta
W dni świąteczne wszystkie sklepy i banki są zamknięte, a komunikacja i wiele muzeów funkcjonuje według rozkładu niedzielnego. Do dni tych należą: 1 stycznia, popołudnie 5 czerwca (Dzień Konstytucji), 24 grudnia (tylko po południu), 25 grudnia, Wielki Czwartek, Wielki Piątek, Poniedziałek Wielkanocny, Dzień Modlitwy (czwarty piątek po Wielkanocy), Dzień Wniebowstąpienia (około połowy maja) oraz drugi dzień Zielonych Świąt.

 

Targi
Właściwie w każdym mieście znajduje się targ, na którym sprzedaż odbywa się zwykle w godzinach rannych w środy i soboty.

 

Wędkowanie
Bardzo zasobne w leszcze, płotki, szczupaki i pstrągi, i wiele gatunków innych ryb – duńskie jeziora i rzeki są wymarzonym miejscem dla entuzjastów wędkowania. Jedynym problemem jest zaopatrzenie się w wystarczającą ilość przynęt, by podołać niesłychanie obfitym połowom. Najlepszym okresem do wędkowania jest początek i koniec lata, a najwspanialszym miejscem – centralna część Jutlandii, w okolicach Randers i Viborga oraz nieco dalej na północ, koło Silkeborg i Skanderborg.

 

Żeglarstwo
Doświadczeni żeglarze mogą wypożyczyć żaglówki lub łódź motorową w wielu rejonach duńskiego wybrzeża; szczególnie Kerteminde i Svenborg, pierwsze na północno-wschodnim, drugie na południowym wybrzeżu Fonii, to dobrze zorganizowane ośrodki sportu żeglarskiego. Mapy morskie można kupić w Sokortafdelingen.

Oceń

Leave a Reply

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.